Ծափերը: Ծափերը: Ծափերը: Խելահեղ, տևական ու զրնգուն: Շառաչուն ծափերը: Չէ, իհարկե, կարևոր էին, հաճելի ու ցանկալի: Բայց դու ցավ ես զգում, իսկ քեզ ծափահարում են: Ու դու պիտի ժպտաս: Երջանիկ ու սիրալիր ժպտաս: Ու` ամեն օր նույն ճանապարհը պիտի անցնես` ծափերի միջով դեպի նոր ծափեր, որովհետև եթե ծափերը դադարեն, ուրեմն դու վերջացել ես: Դու արդեն չկաս: Այդպիսին է քո մասնագիտությունը: Քո ընտրությունը:

ՀՀ մշակույթի նախարարության աջակցությամբ «Գեղարդ» երգեցիկ խումբը (գեղ. ղեկավար Մ. Նավոյան) մասնակցել է Բեյրութում կայացած «Ալ-Բուստան» միջազգային ամենամյա երաժշտական փառատոնին:

«Պահպանեք միմյանց, մարդիկ» մենաներկայացումը մնջախաղաց Հայկ Զորիկյանի հեղինակային բեմադրությունն է:Այն ներկայացվել է մի շարք միջազգային թատերական փառատոներում` Լեհաստանում, Լատվիայում, Ռուսաստանում, Ուկրաինայում, Միացյան Արաբական Էմիրություններում: Հայաստանում ստացել է մրցանակներ, սերտիֆիկատներ ու դիպլոմներ: ՌԴ-ում 2004-ին արժանացել է «Թատերարվեստում խոշոր ներդրումի համար» դիպլոմի:

Նյու Յորքի արվեստի և մշակույթի համալսարանի դահլիճում կայացել է «Ազգային կինո» մրցանակին արժանացած «Չբացահայտված Օձուն» ֆիլմաշարի ցուցադրությունը: Վաղ միջնադարյան հայկական ճարտարապետության մեծագույն մարգարիտներից մեկի` Օձունի վանքի մասին ֆիլմաշարի դիտմանը մասնակցել են պատվավոր հյուրեր, հայկական համայնքի ներկայացուցիչներ, ինչպես նաև ԱՄՆ-ի արևելքի տարբեր համալսարաններում սովորող հայ երիտասարդներ:

«Գրանիշ» գրական ակումբը ներկայացնում է իր նոր` «Գրանիշ խուժանական» համարը: Այն տպագրության է պատրաստել խմբագրակազմը` Կարեն Անտաշյան, Արքմենիկ Նիկողոսյան, Հասմիկ Հակոբյան, Աշոտ Գաբրիելյան, Արամ Պաչյան: Լեզվանի, offline, այժմ էլ խուժանական խորագիրը կրող պարբերականի յուրաքանչյուր թողարկումը թեմատիկ է և ամփոփում է մեկ գեղարվեստական կամ հասարակական խնդիր: Զրուցակիցս ՀԱՍՄԻԿ ՀԱԿՈԲՅԱՆՆ է:

«Իրատես de facto»-ի հյուրն է գեղանկարիչ, ազգագրագետ, Մովսես Խորենացի շքանշանակիր, Մոսկվայի գեղարվեստի ակադեմիայի մրցանակակիր, ԽՍՀՄ նկարիչների միության անդամ ԼՈՒՍԻԿ ԱԳՈՒԼԵՑԻՆ: Նա մեկն է ադրբեջանցի գրող Աքրամ Այլիսլիի «Քարե երազներ» վեպ-ռեքվիեմի հերոսներից, և մեր զրույցը հիմնականում անդրադարձ է այդ վեպին, նրանում հիշատակված իրական մարդկանց, Ագուլիսին` առհասարակ:

Մեր զրուցակիցը Վազգեն Սարգսյանի թանգարանի փոխտնօրեն, սպարապետի զարմուհի ԵՐԱՆՈՒՀԻ ՄՈՒՍԻԿՅԱՆՆ է։ Նա պատմում է իր հուշերը Վազգեն Սարգսյանի մասին, ներկայացնում թանգարանի առօրյան։

«Իրատես de facto»-ում (թիվ 6, 2013) կարդացի «Քար եք նետում համաշխարհային-պատմական վեհությանը» զրնգուն վերնագրով, զտարյուն բոլշևիկյան մեկնաբանություններով մի հրապարակում` Լենինի հոգեզավակ Նորիկ Պետրոսյանի ստորագրությամբ: Պարոնը «բարեխիղճ հետևողականությամբ» ի մի է բերել մեր մշակույթի մեծերի գրածները Լենինի մասին` բոլշևիկորեն շրջանցելով այն ծանրածանր դրդապատճառները, որոնց հարկադրանքով մեր մեծերը ուրիշ ելք չունեին իրենց փրկության համար:

Մարսի վրա ինչ-որ ժամանակ կյանք է եղել` մոլորակում եղել է խմելու ջուր, որը կյանքի գոյության բավարար պայման է, որովհետև բակտերիաների գոյության հնարավորություն է ստեղծում: Մարսի հողի նմուշներում հայտնաբերվել են ծծումբ, ազոտ, ջրածին, թթվածին, ֆոսֆոր, ածխածին` այս տարրեը ևս կյանքի գոյության համար շատ կարևոր են: Այժմ Curiosity մարսագնացը ուսումնասիրում է Գեյլի խառնարանի շրջակայքը, որտեղից վերցվել են հողի նմուշները, նախկինում այդ տարածքում գետ է եղել, բայց առայժմ կյանքի գոյության փաստեր չեն գտնվել:

Քայլում էր, քայլում էր դանդաղ, ինչպես տառ առ տառ գրվում են բառերը, հետո տողերը: Քայլում էր, ու պետք էր քայլել համառ ու երկար` ապրելու հսկա տենչը բեռ արած: Քայլում էր, դուրս էր եկել Սունդուկյան փողոցից, Երևանից, երկրորդ օրն է` հատել էր սահմանը, հասել էր Կարս, անցել էր Վարդանի կամուրջը, կանգնել էր Առաքելոց վանքի դռանը, պտտվել էր 12 առաքյալների քանդակների շուրջ, նորից զարմացել էր, որ առաքյալներից մեկի աչքերը չկան, հիշել էր` Հուդան է: ՈՒ նորից քայլել էր... Փարիզ, Հռոմ, Վենետիկ: